HARTE 10

Zapadnonemačka televizija sedamdesetih bila je značajan rasadnik talenata koji su odigrali značajnu ulogu u razvoju tamošnje kinematografije. U ozbiljnim i pedantno izvedenim produkcijama debitovali su reditelji u rasponu kasnijih holivudskih velikana Wolfganga Petersena ili pouzdanih rutinera poput Ulija Edela pa sve do raznolike art house ekipe koja je činila Novi nemački film.

Kriminalističke serije bile su bitan deo te produkcije a neke od njih poput kultne TATORT koja ima višedecenijsko trajanje baš su i bile prostor za debi nekih bitnih sineasta. Ova serija uostalom bila je u stanju da u periodu autorske zrelosti privuče recimo Margarethe Von Trottu da snimi epizodu itd.

O značaju serije TATORT dovoljno govori činjenica da je 1972. jednu njenu epizodu režirao čuveni Sam Fuller.

Par godina kasnije, nemačku televiziju overio je jedan drugi reditelj sa kratkotrajnim holivudskim stažom - Gordon Flemyng, danas poznatiji kao otac glumca Jasona Flemynga.

Gordon Flemyng režirao je jednu od najboljih, svakako stilski najcistiju adaptaciju Donalda Westlakea THE SPLIT sa Jimom Brownom. Osim Kaminskog koji analizira ovaj film u svojoj seminal knjizi, nisam siguran da ovo ostvarenje ima dovoljno poštovalaca i trudim se da to promenim.

Flemyng je malo radio na filmu, možemo nabrojati svega tri ili četiri naslova koji su stigli u bioskope ali je zato imao izuzetno bogatu televizijsku karijeru, naročito u žanru krimića. Režirao je praktično sve kultne britanske krimi serije a od epizoda koja je snimio izdvojio bih WOBBLE TO DEATH iz serije CRIBB koja je rediteljski masteklas i svakako preporuka z one koji žele da se malo bolje upoznaju sa istorijom televizijskog krimića.

Šest godina posle THE SPLIT, Flemyng režira HARTE 10, nemačku petodelnu, sedmoipočasovnu seriju koju bismo mogli definisati kao globetrotterski ljubavni krimić smešten u svet ilegalne trgovine dijamantima.

Ljubavna priča glavne protagonistkinje sa tri muškarca iz različiih slojeva trgovine dijamantima ravnopravna je sa kriminalističkim zapletom o njihovom švercu i Flemyng uglavnom uspešno pronalazi balans između ova dva osnovna tematska pravca. 

Najzanimljivija je peta epizoda, istovremeno i stilski najnesigurnije jer u njoj Flemyng u zaplet na evropskoj kontinentalnoj lokaciji unosi i neke stileme evropskog kontinentalnog filma.

HARTE 10 više pokazuje snagu nemačke televizije sedamdesetih nego što je reprezentativni primer njenih najviših dometa ali isto tako je lep podsetnik na vreme kada su ambiciozne mini-serije bile vrhunac televizijske produkcije.